ISAN to Międzynarodowe Sympozjum Autoetnografii i Badań Narracyjnych 2025 (International Symposium on Autoethnography and Narrative) - coroczna międzynarodowa impreza rozpoznawalna na całym świecie, najważneijsze spotkanie badaczy narracyjnych, którym bliska jest perspektywa pierwszoosobowa, autoetnograficzna oraz performatywna. Sympozjum to organizowane jest od 2021 roku przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Autoetnografii i Badań Narracyjnych (International Association of Autoethnography and Narrative Inquiry, IAANI, patrz: https://iaani.org/pastevents/), a więc będzie to już piąta edycja. Wyjątkowa w tym sensie, że organizatorzy postanowili - poza sesjami prowadzonymi w języku angielskim - otworzyć przestrzeń dla dyskusji i paneli, które toczyć się będą w oryginalnych językach: hiszpańskim, polskim oraz japońskim. Co ważne dla nas, sesje po polsku będą bezpłatne dla każdego uczestnika. A dla uczestników z zakwalifikowanymi i włączonymi do programu prezentacjami po polsku, całe Sympozjum będzie nieodpłatne. Spotkanie odbędzie się on-line w dniach od 28 lutego do 2 marca 2025 r.
Zachęcamy do zapoznania się z dwoma panelami, które są zaplanowane przez polskich koordynatorów wydarzenia:
Panel dyskusyjny: ODKRYWANIE AUTOETNOGRAFII
(paneliści-moderatorzy: Marcin Kafar, Krzysztof T. Konecki, Dariusz Kubinowski, Anna Kacperczyk)
Wielu z nas, polskich badaczy, zaczynało kiedyś w jakiejś formie, mniej lub bardziej uświadamianą autorefleksję autoetnograficzną, po czym stawało się autoetnografami albo badaczami pierszoosobowymi. Wychodziliśmy z jakichś pozycji biograficznych, etycznych i metodologicznych, po czym dokonywaliśmy pewnych transgresji. Były to momenty związane z silnymi przeżyciami, zadziwieniami, radzeniem sobie z traumami oraz pojawianiem się nowych fascynacji badawczych. Niekiedy wymiar emocjonalny nie pozwalał nam wyjść, przez długi czas, poza przyjęte kiedyś założenia o „właściwym sposobie uprawiania nauki”, ale w pewnym momencie powodował tak silną reakcję emocjonalną i sprzeciw, że kończyło się to metamorfozą poznawczą. W proponowanym panelu chcielibyśmy skupić się głównie na – praktykowanym kolektywnie, w dyskusji „na żywo” – indywidualnym odkrywaniu autoetnografii, gdzie nasze uwikłanie społeczne przenikało się z naszymi osobistymi doświadczeniami życia w akademii i sposobu uprawiania nauki. Odniesiemy się do trzech wymiarów uwrażliwiania się na autoetnografię:
1. Wymiaru transgresywnego. Związany jest on z przekraczaniem granic, gdzie nasze usytuowanie epistemologiczne określało także naszą sytuację egzystencjalną, gdzie etyczne wybory były często pozornymi wyborami opartymi na „psychologii tłumu”, której to psychologii w pewnym momencie się sprzeciwiliśmy. Niekiedy było to nagłe połączenie skojarzeń epistemologicznych i etycznych, po czym pojawiały się wątpliwości odnośnie do neutralności i obiektywności nauki, które kończyły się poważnymi wyborami o charakterze egzystencjalnym. Decydowaliśmy czy „być z tłumem”, czy podążać własną ścieżką, poszukując nowych środowisk wsparcia dla dokonanych wyborów.
2. Wymiaru biograficznego. Tutaj skoncentrujemy się na tych momentach w naszych biografiach i karierach naukowych, kiedy zwątpienie w dominujący aparat metodologiczny wiązał się także z naszą sytuacją życiową. Chodzi o ukonkretnienie i opis kontekstów przemiany oraz interakcji ze „znaczącymi innymi” lub generalnie ze środowiskiem/środowiskami (nie tylko naukowymi), które mogły nas zainspirować do zmiany percepcji i doświadczania świata życia. Opis kontekstów i czasu przemiany byłby tutaj w centrum zainteresowania.
3. Wymiaru metodologicznego. Dotyczy on naszej reakcji na określoną i dominującą metodologię (uwarunkowania tworzenia wiedzy badawczej), metody oraz techniki badań. Czasami była to reakcja totalnego odrzucenia metod badawczych stanowiących zasoby wiedzy podręcznej badaczy lub takiego ich przeformułowania, że zakwestionowały one podstawowe zasady „rygoryzmu” naukowego, będącego, jak sama nazwa „rygoryzm” sugeruje, wskaźnikiem opresji i dominacji ram poznawczych opartych na koncepcjach trafności, rzetelności i obiektywności oraz wymogu weryfikacji badań.
Panel dyskusyjny: W STRONĘ LEPSZEGO ŚWIATA
(moderacja: Anna Kacperczyk)
W tle wysiłków poznawczych podejmowanych w ramach akademii wybrzmiewa niewypowiedziane wprost założenie, że wytwarzana wiedza ma służyć tworzeniu lepszego świata. Odwołując się do przestrzeni osobistych doświadczeń, wewnętrznych transformacji, przemian sposobów myślenia i odczuwania – pytamy o to jak tworzyć lepszy świat, jak poprawić jakość życia współbytujących w nim podmiotów ludzkich i nie-ludzkich. W sesji chcemy skupić się na opisach sytuacji związanych ze środowiskiem naturalnym w kontekście pracy, sytuacji zdrowotnej uczestników życia społecznego oraz tymi aspektami ich doświadczenia, które wpływają na jakość ich życia oraz relacji z innymi ludzkimi i nie-ludzkimi bytami w świecie.
Zapraszamy do przedstawienia autoetnografii oraz narracji pierwszoosobowych, wokół tematów:
1. Eksplorowanie traumy ekologicznej oraz nadziei na lepszy świat. Chodzi o narracje osób, które doświadczyły przebudzenia świadomości ekologicznej, a wraz z nią traumy, z powodu uświadomienia sobie obecnych zagrożeń oraz naruszeń środowiska naturalnego (zalew śmieci, skażenie chemiczne, efekt cieplarniany i zmiany klimatu). Chcemy poznać narracje opisujące zarówno „depresję ekologiczną” jak i „nadzieję na lepsze jutro”, docierające do emocji, odczuć ciała, transformacji osobistych i działań terapeutycznych nastawionych na poprawę sytuacji własnej i, szerzej, społeczno-ekologicznej.
2. Zdrowie i jakość życia w kontekście ekologicznym. Chcemy zaprosić autoetnograficzne narracje podejmujące problem doświadczania oddziaływania środowiska naturalnego na zdrowie fizyczne i psychiczne. Chcemy poddać refleksji i kontemplacji problemy zdrowotne spowodowane zanieczyszczeniem powietrza, gleby, żywności czy brakiem dostępu do czystej wody – szerzej problem utraty bioróżnorodności (szóste wielkie wymieranie) i degradacji świata nieożywionego oraz tego, jakie miejsce w tych procesach zajmujemy my sami, jako uczestnicy życia społecznego.
3. Autoetnograficzne narracje dotyczące pracy i działania. Chodzi nam o narracje opisujące konkretne sytuacje i doświadczenia związane z sytuacją i warunkami pracy (np. wpływem nowoczesnych technologii), które modyfikują jakość życia i poczucie sprawczości ludzi. Dotyczyłoby to osobistych doświadczeń, uwzględniających emocje, stres, różnego rodzaju „przemoc” w miejscu pracy (zinstytucjonalizowana przemoc organizacyjna, technologiczna, przemoc symboliczna, „przymus rozwoju”), przepracowanie, wypalenie i wpływ tych czynników na samopoczucie jednostek, ich zdrowie psychiczne i fizyczne – oraz w efekcie – ich relacje z innymi ludźmi, światem ożywionym i nieożywionym. Pragniemy uchwycić znaczenie pracy i określonych warunków działania w doświadczeniu pojedynczych uczestników sytuacji pracy i odnieść je do dobrostanu jednostek, całych społeczności oraz relacji ze światem.
4. Ostatni wątek dotyczyłby refleksji na temat tego, co to znaczy „lepszy świat”? Dla kogo miałby być on lepszy, o jakie zmiany nam chodzi? Kto miałby być ich beneficjentem? Czy i na ile „lepszy świat” oznacza „lepszy świat dla wszystkich”? Czy „polepszenie” w jednym obszarze nie prowadzi także do degradacji innych sfer? Mogą się tutaj pojawić narracje dotyczące „(nie)sprawiedliwości środowiskowej” (environmental (in-)justice).
Poprzez kontemplację powyższych problemów, chcemy uzyskać głębsze zrozumienie konkretnych doświadczeń związanych z ekologią, pracą, zdrowiem i jakością życia, by podjąć refleksję nad naszym miejscem w świecie przyrody ożywionej i nieożywionej, nad rolą naszych indywidualnych wyborów i praktyk w wytwarzaniu świata, w którym żyjemy. Autoetnograficzne narracje i opowieści pozwalają dotrzeć do konkretnych sytuacji życiowych oraz związanych z nimi emocji, refleksji, odczuć ciała, co może być silnym bodźcem do już podejmowanych i opisanych w narracjach działań transformacyjnych oraz pozwalających lepiej radzić sobie z zastanymi warunkami świata, by tworzyć wspólne dobro – lepszy świat.
*
Zapraszamy do zgłaszania propozycji do poszczególnych paneli. Propozycje powinny mieć formę rozszerzonego streszczenia (250-500 słów). Termin nadsyłania zgłoszeń upływa 15 sierpnia 2024 r. Wszystkie zgłoszenia zostaną poddane ocenie recenzenckiej. Jeśli propozycja zostanie przyjęta do prezentacji, zgłaszający powinni stworzyć 5–7 minutowe nagranie audio/wideo swojego projektu i przesłać link do nagrania do 10 stycznia 2025 r.
Ogólny link do składania zgłoszeń na ISAN 2025 znajduje się na stronie: https://iaani.org/
Tutaj podajemy link do zgłoszeń w języku polskim: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSf8mDH6VcLuop7b2pXtQBoUGY-PvkX6l_Xvq4CiU76KTDB83Q/viewform
Zapraszamy! Do zobaczenia na ISAN 2025!